श्रीमद्भगवद्गीतेचे काव्यरूप सार

मित्रहो,

श्रीमद्भगवद्गीतेचे काव्यरूप सार मी इथे सादर करीत आहे. त्याची मांडणी गीतेतील आध्यात्मिक तत्त्वांनुसार असेल. मी कांही उपजत कवि नाही. त्यामुळे माझी काव्यरचना ही ओबडधोबडच असेल. तरी गोड मानून घ्यावी.

हा पहिला प्रयत्न.

भक्ति
भगवंतासी शरण । अहंकाराचे विघटन । आवडनिवड सोडून । शारीर ओळख विसरून ॥
भक्ति तीच अव्यभिचारी । द्वैतापलीकडे खरोखरी । भक्त आणि भगवंत । असे नाही द्वैत ॥
स्वत्वाचे विसर्जन । आत्मरूपी तल्लीन । तीच भक्ति निर्मळ । भावावाचुनी निष्फळ ॥
नाशवंत शरीर ऐहिक । इच्छा त्याच्या बंधक । विचार सोडून जगाचे । ध्यान स्वस्वरूपाचे॥
यावाचुनी आगळी । मुक्ति नाही वेगळी । मोक्ष नसे मृत्युपश्चात । याची देही साक्षात ।

माया असे भ्रामक । परमेश्वराची आंगिक । पाडी भूल मनुष्यासी । जखडुनी विषयसुखासी ॥
सात्त्विक, राजसिक । वा तामसिक स्वाभाविक । मायेपासूनी निर्माण । त्रिगुण यासी कारण ॥
मात यावर अशक्यच । असे उपाय एकच । पूर्ण शरणागति । आणि भगवंतांची भक्ति ॥

मार्ग असती वेगवेगळॆ । मुक्तीसाठी सांगितले । असे मात्र भक्तिमार्ग । एकच राजमार्ग । ॥
जीवनविषयक दृष्टिकोण । सर्वस्वी बदलून । सोडूनि इच्छा सकळ । मन असावे निर्मळ ॥
सामान्यांची संगति । टाळावी यथाशक्ति । षड्रिपूंवर करावी मात । आणि व्हावे विरक्त ॥
ना साहित्य ना पद्धति । ना उपचार म्हणजे भक्ति । एकाग्र मन निर्मळ । भगवत्स्वरूपी केवळ ॥
भौतिकापलिकडे अनंत । असे सर्वव्यापी भगवंत । उपचार आत्यंतिक । काय त्याला कौतुक ॥
मन प्रपंची व्यग्र । त्यासी करण्या एकाग्र । भगवत्स्वरूपी निव्वळ । उपचारांचा हेतु केवळ ॥
तरी नसावी चिंता । उपचारांची योग्यायोग्यता । देव पाही भक्ताठायीचा । भाव त्याचे पायींचा ॥
हात व्यस्त उपचारात । मन फिरे त्रिभुवनात । न होई प्राप्त । पारमार्थिक इच्छित ॥
जीवनहेतु मात्र दैवी । नको विषयसुखाच्या उठाठेवी । नसावी पूजा सहेतुक । खरी भक्ती निर्हेतुक ॥